Odczytując Ewangelię ze Sługą Bożym

Najważniejszym dobrem dla człowieka jest zbawienie duszy

„Przy czytaniu dzisiejszej Ewangelii św[iętej] uderza nas rozdźwięk między słowami Chrystusa Pana, a słowami napotykanymi na ustach wielu ludzi obecnej doby. Chrystus Pan woła: «Nie troszczcie się więc zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść? co będziemy pić? czym będziemy się przyodziewać?». Całe zastępy dzisiejszych ludzi z lękiem, dochodzącym nieraz do rozpaczy, powtarzają, jakby na przekór Ewangelii św[iętej], dręczące pytania: «co będzie z nami? co będziemy jeść?». Niepokój o doczesne dobra tak wielkie dziś na całym świecie przybiera rozmiary, że ewangeliczne słowa, nawołujące do porzucenia nadmiernych trosk o to, co przemija, stają się dla wielu zgoła niezrozumiałe.

W słowach: «Nie troszczcie się zbytnio co macie jeść, ani czym się macie przyodziać» P[an] Jezus nie zabrania starać się i pracować w pocie czoła dla osiągnięcia pomyślności doczesnej, ostrzega jedynie przed chytrością i zbytnim niepokojem w dążeniu do szczęścia na ziemi. Przypomina Boski Zbawca, że najważniejszym dobrem dla człowieka jest zbawienie duszy. «Starajcie się naprzód o królestwo /Boga/ i o Jego Sprawiedliwość». Oto cel życia, oto skarb prawdziwy, godzien największych wysiłków i bezgranicznych poświęceń! To słońce, około którego winny obracać się główne starania człowieka. Dobra ziemskie wobec zbawienia duszy są jak blade gwiazdy wobec jasności słonecznej. Dopóki żyjemy na ziemi, z konieczności musimy o nie zabiegać. Wszakże pośród tych zabiegów nie wolno nam zapominać o przewodniej myśli życia oraz o czuwającej nad nami Opiece Bożej. Według zapewnienia Ewangelii św[iętej] doczesne dobra zostaną nam przydane przez Opatrzność Bożą w takiej mierze, w jakiej przysłużyć się mogą pierwszorzędnej naszej sprawie: zbawieniu duszy. Do bezgranicznej ufności w Opatrzność Bożą, usilnie nas wzywa Ewangelia św[ięta], kierując wzrok nasz ku P[anu] Bogu, Stwórcy i Najlepszemu Ojcu wszystkiego, co istnieje. Ten, który opiekuje się roślinkami, żywi ptaszęta, niepodobna, by zapomniał o człowieku – królu stworzenia. Ten, który oddał życie człowiekowi, czyżby nie mógł dać środków do podtrzymania tego życia? Ten, który ukształtował ciało ludzkie, budową i pięknością przewyższające ciała innych istot, czyżby nie był w stanie dać odzienia? Zaiste, może Pan Najwyższy przyodziać ludzkość całą. Jak przeto zrozumieć dzisiejszą nędzę, gdy niejednemu głód zagląda w oczy, a ciało źle okryte świeci nagością? Czyżby Ojciec Niebieski zapomniał o dzisiejszym pokoleniu? Bynajmniej, wie dobrze Pan Bóg, czego dzisiejszemu człowiekowi potrzeba, a dopuszczając nań nędzę, pragnie Pan nieba i ziemi mocno zaznaczyć myśl swoją i wolę. W ostatnich dziesiątkach lat człowiek, trawiony gorączkowym pożądaniem dóbr doczesnych, zapomniał o swoim Stwórcy i Jego prawach, tonąć w troskach o własną korzyść materialną, o wygodę, o użycie na ziemi. […] Za pomocą kryzysu światowego i płynącej stąd biedy, Pan Bóg przypomina się ludzkości, że jest, że rządzi światem, że wszystko spoczywa w mocy rąk Jego.

Najtęższe umysły wysilają się, by wyprowadzić świat z katastrofy, jaka […] rozmiarami swymi przypomina potop. I nikt nie umie znaleźć wyjścia. Klucz od rozwiązania zagadnienia dzisiejszej biedy spoczywa w ręku Pana Boga. Wręczy go P[an] Bóg ludziom, jeśli z obecnych warunków życia wyczytają myśl Bożą, która aż nadto wyraźnie widnieje. Przykry niedostatek jest karą niebios za odstępstwo od Pana Boga oraz głosem wzywającym ludzkość do poszukiwania przede wszystkim Królestwa Bożego i sprawiedliwości Jego.”

Sł. B. Bp P. Gołębiowski

„Siewca Prawdy” 2(1932) nr 34, s. 2

26 II 2017 r.