Odczytując Ewangelię ze Sługą Bożym

Wchodzić w głębiny miłości Najświętszego Serca Zbawiciela

„Jezus Chrystus, który z miłości ku nam umarł i zmartwychwstał, wciąż żyje i działa w swym Kościele, jak to przyobiecał w słowach: «A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata»” (Mt 28,20). W każdym pokoleniu przeprowadza On dzieło odkupienia, budzi i potęguje miłość Bożą, przydzielając duszom swe zasługi. Żywymi ogniskami miłości Bożej w Kościele są sakramenty święte.
Dzięki przyjęciu sakramentu Chrztu zostaliśmy wszczepieni w Jezusa Chrystusa, w tajemnicę Jego śmierci i zmartwychwstania, abyśmy umarli dla grzechu, a żyli dla Boga […]. Czy Chrystus Pan, najwierniejszy obraz i ucieleśnienie miłości Boga Ojca, przestaje interesować się swym wyznawcą, który znalazł się w stanie grzechu? Bynajmniej, jako Dobry Pasterz poszukuje zbłąkanej owcy i cieszy się, gdy ją odnajdzie.

W Sakramencie Pokuty chrześcijanin obarczony grzechami spotyka się z Jezusem Przebaczającym, Tym, który do paralityka powiedział: «Ufaj, synu, odpuszczają ci się twoje grzechy» (Mt 9,2) i do nawracającej się publicznej grzesznicy skierował słowa: «Twoje grzechy są odpuszczone» (Łk 7,48). Z ufnością przeto zbliżajmy się […] do konfesjonału, aby doznać łaski przebaczenia od Miłosiernego Zbawiciela. […]

Najsilniej promieniuje miłością ognisko tajemnicy Eucharystycznej. Podczas Ofiary Mszy świętej Jezus Chrystus, jako Kapłan Najwyższy, ponawia i uobecnia misterium paschalne, pamiątkę swej śmierci i zmartwychwstania. Oddaje samego siebie Ojcu, jako dar doskonały i wiekuisty. Z Jezusem jednoczymy się w tym akcie całopalnego oddania Ojcu, ile razy uczestniczymy w Najświętszej Ofierze. Niedzieli, będącej ponowieniem Wielkanocy, przywracajmy charakter religijny, poczytując obowiązek udziału we Mszy świętej w tym dniu za wielki dar Boży, za szczęście i zaszczyt. I w dni powszednie korzystajmy z Ofiary Mszy świętej, aby coraz doskonalej wchodzić w głębiny miłości Najświętszego Serca Zbawiciela.

Uczestnictwo nasze we Mszy świętej niechaj się łączy z przyjmowaniem czystym sercem Jezusa w Komunii świętej, jak to usilnie zaleca Sobór Watykański II. Jest to najściślejsze zjednoczenie z Chrystusem Panem na ziemi, źródło duchowej mocy, pokoju i radości. Nie na próżno przed Komunią świętą słyszymy słowa «Błogosławieni, którzy zostali wezwani na Ucztę Baranka».

Sł. B. Bp P. Gołębiowski

List Pasterski na Wielki Post w 1973 r.

14 I 2018 r.