Odczytując Ewangelię ze Sługą Bożym

Miejsce narodzin Jezusa Chrystusa - Betlejem

Jakże nie kochać Bożego Dzieciątka za tyle dobrodziejstw?

„Rok rocznie 25 grudnia Kościół św[ięty] spełnia rolę anioła, gdy wiernym przypomina radosną i wiekopomną chwilę Narodzenia Pańskiego. Wśród podniosłych nabożeństw, poprzez radosne bicie dzwonów, wzywających na pasterkę, rozbrzmiewa wołanie Kościoła: «Chrystus nam się narodził, pójdźcie, złóżmy Mu hołd».

Myślą i sercem przenieśmy się dzisiaj do Betlejem. Wejdźmy do ubogiej stajenki. Spójrzmy na twardy żłóbek, w którym na sianie spoczywa owinięte w nędzne pieluszki Dziecię. Pytajmy w duchu: co to za Dziecię? Na oko przedstawia się, jak każde inne niemowlę: bezsilne, kwilące z zimna i niewygody. Św. Jan o Nim pisze w pierwszym wierszu swojej Ewangelii: «Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo». Przedwieczne Słowo Ojca, Światłość z Światłości, ciałem się stało, jako dziecię zamieszkało między nami. Ta prawda każe nam upaść na kolana, schylić głęboko swe głowy, czuć się robaczkiem i prochem wobec Bożego Dzieciątka, oraz wołać doń z głębi serca: «Pan mój i Bóg mój». Nie pojmuje rozum ludzki wielkiej tajemnicy Bożego Narodzenia. Wiara przychodzi mu na pomoc, ucząc, że «dla ludzi i dla naszego zbawienia» Bóg się narodził w Betlejem. Bóg-Dziecię jest Odkupicielem naszym. Przychodzi na świat, aby świętością swojej nauki i swojego życia rozproszyć ciemności błędu, aby siłą miłości rozgrzać obojętne i zimne serca, aby poświęceniem, posuniętym aż do przelania swej Najdroższej Krwi, wyzwolić ludzkość z niewoli grzechu. Narodzeniu Bożego Dzieciątka zawdzięczamy duchowe odnowienie i odrodzenie rodzaju ludzkiego.

Klęcząc przy żłóbku, wyrażajmy Bożej Dziecinie wdzięczność za dzieło odkupienia świata, za światło wiary i za niewyczerpane łaski. Jakże nie kochać Bożego Dzieciątka za tyle dobrodziejstw?”.

Sł. B. Bp P. Gołębiowski

„Siewca Prawdy” 2(1932) nr 52, s. 2

25 XII 2018 r.