Odczytując Ewangelię ze Sługą Bożym

 

Możemy skorzystać z miłosierdzia Bożego,

które jak słońce, przyświeca każdemu

„Może dziś posypywanie głów popiołem w Środę Popielcową wyda się komuś tylko zabytkiem przeszłości, czczą formą bez głębokiego znaczenia? – Zapewne tak by się stało, gdyby ceremonii popielcowej nie towarzyszyło drgnienie naszych serc przejętych żalem z powodu zniewagi Najświętszego Majestatu Bożego. […] Kto współpracuje z działaniem Bożym, dla tego obrzęd popielcowy staje się cennym przeżyciem duchowym, znakiem i źródłem ducha pokuty. […]

Obrzęd popielcowy przy całej surowości swojej nie przeraża ani wyziębia duszy ludzkiej, ale zapełnia ją pragnieniem wiecznej chwały i niezachwianą ufnością w miłosierdzie Boże. Popiół, który w Środę Popielcową spada na głowy nasze, pochodzi ze spalenia poświęconych palm, będących znakiem zwycięstwa odniesionego przez Chrystusa w zmartwychwstaniu. Ten szczegół każe nam patrzeć na poświęcony popiół, jako na płodne nasienie wiekuistej chwały, która będzie naszą zapłatą za wierną służbę Chrystusowi na ziemi. Nagrody tej oczekujemy, pokładając ufność w miłosierdziu Bożym. Obrzęd popielcowy rozpoczyna się uwielbieniem miłosierdzia Bożego: «Wysłuchaj nas, Panie, bo łaskawe jest miłosierdzie Twoje! Według mnóstwa litości Twoich, wejrzyj na nas, Panie!» (Ps 68,17). Choćbyśmy czuli się wielkimi winowajcami przed Bogiem, wątpić nam nie wolno. Dopóki żyjemy na ziemi, możemy skorzystać z miłosierdzia Bożego, które jak słońce, przyświeca każdemu. […]

Czas Wielkiego Postu – to okres wzmożonego czuwania nad sobą, gorętszej modlitwy o postęp w świętości, usilnej pracy nad przezwyciężeniem złych pożądań, a nabyciem cnót chrześcijańskich. Bez pomocy Bożej tego zadania nie spełnimy. Dlatego Kościół modli się dzisiaj, aby Bóg skutecznie udzielał wiernym tych wszystkich pomocy, «o jakie prosić będą» dla uświęcenia dusz swoich. Wiecznie bijącym źródłem łask Bożych w Kościele jest Pan Jezus w Przenajświętszym Sakramencie. Ostoja nadziei naszej, zadatek przyszłej chwały. Bez Jego udziału i pomocy nie przeprowadzimy dzieła uświęcenia duszy. Dlatego, jak przez cały rok, tak szczególniej w tym okresie Wielkiego Postu ośrodkiem życia chrześcijańskiego powinna być Przenajświętsza Ofiara, a stałym pokarmem duszy ku życiu wiecznemu – Komunia święta. Dopiero słowo kapłana, podającego nam Komunie świętą «Ciało Pana naszego, Jezusa Chrystusa, niech strzeże duszę twoją do żywota wiecznego» – rzucają pełne światło na cel człowieka i uzupełniają upomnienie popielcowe: «Pamiętaj, że prochem jesteś i w proch się obrócisz».”

Sługa Boży bp Piotr Gołębiowski

„Współczesna Ambona” 2(1947), s. 42-45

26 II 2020 r.

Zapraszamy, zobacz też ostatnie posty:

1) Tydzień Modlitw o Trzeźwość Narodu: Czy wolno wyznawcom Chrystusa Pana pozostawać biernymi widzami? (WEJDŹ).

2) Odczytując Ewangelię ze Sługą Bożym: Nie doznamy miłosierdzia Bożego, o ile nie pojednamy się z bliźnimi (WEJDŹ).

3) Sobotni promień słońca – nasza modlitwa do Matki Bożej (WEJDŹ).

4) Odczytując Ewangelię ze Sługą Bożym: święto Katedry św. Piotra Apostoła (WEJDŹ).

5) Myśli na dziś (WEJDŹ).

6) Księga wdzięcznością pisana: Pokochaliśmy Twoją wiarę – gorliwą i pełną męstwa (WEJDŹ).

7) Prośba o modlitwę (WEJDŹ).

8) Wspólne drogi: Kard. S. Wyszyński i bp P. Gołębiowski. Bp Piotr Gołębiowski: Prymas „Sternikiem życia kościelnego na ziemi naszej” (WEJDŹ).