W czasie koronacji obrazu Matki
Bożej Pocieszenia – Pani Ziemi Radomskiej w dniu 21 sierpnia 1977 r., kard.
Karol Wojtyła mówił w homilii:
Przybywamy na
Twoje zaproszenie z różnych stron Polski, ażeby uczestniczyć w tej wyjątkowej uroczystości,
jaką dzisiaj przeżywa Diecezja Sandomierska, a zwłaszcza ziemia radomska i
parafia błotnicka. Przybywamy tu z gorącym pozdrowieniem dla Ludu Bożego, tak
licznie zgromadzonego ze swoimi duszpasterzami, kapłanami, biskupami otaczającymi
w dniu dzisiejszym Waszą Ekscelencję. […]
Drogi Pasterzu
Kościoła sandomierskiego, pozwól, że jeszcze raz zwrócę się do Ciebie pod
koniec tej homilii, jeszcze raz tutaj w imieniu wszystkich, a zwłaszcza
wszystkich przybyłych tu z całej Polski biskupów, złożę Ci i z Tobą razem Bogu
ogólne podziękowanie za to, co w ostatnich dziesięcioleciach dokonało się
właśnie w Twojej diecezji. Wiem, że to podziękowanie skierujesz od razu do
Matki Bożej, inaczej nikt z nas nie mógł tu przyjść.
A więc dziękuję, że tutaj na ziemi radomskiej, przed kilkunastu laty została zażegnana bardzo niebezpieczna dążność do rozbijania jedności Kościoła katolickiego w naszej Ojczyźnie. Przede wszystkim stało się to w Wierzbicy. Mamy kapłanów, którzy swoim całkowitym poświęceniem do tego się przyczynili. Ale nade wszystko pamiętamy i wdzięczni Ci jesteśmy, za tę Twoją wspaniałą postawę, która zbłąkanych przyprowadziła do jedności Kościoła tak, że oni się dzisiaj wspólnie z nami cieszą i zapewne niemało z nich uczestniczy w tej koronacyjnej uroczystości. I jeszcze jedno. Czcigodny i drogi nam Biskupie Piotrze, pozwól, że podziękujemy Tobie, kapłanom, Kościołowi sandomierskiemu, miastu Radom, a przede wszystkim Matce Bożej, za to, że po kilku latach uwielbiania na szlaku nawiedzenia, który prowadził Ją przez całą Polskę, chciała wrócić na ten tron właśnie tutaj, w Radomiu. Było to miejsce wielkiego wspomnienia – to nasze miasto dzisiaj wojewódzkie – i jak gdyby dała jeszcze jeden znak swojego macierzyńskiego pocieszenia, jakby jeszcze jeden znak, że zbliża się ta koronacja. I dlatego w dniu dzisiejszym wspólnie z wami, drodzy bracia i siostry, drodzy bracia kapłani, siostry zakonne, z wami biskupi, a nade wszystko z Tobą Pasterzu Kościoła sandomierskiego, Pasterzu ziemi radomskiej, wołamy: Matko Pocieszenia, wejdź w życie naszych rodzin! […]”.
A więc dziękuję, że tutaj na ziemi radomskiej, przed kilkunastu laty została zażegnana bardzo niebezpieczna dążność do rozbijania jedności Kościoła katolickiego w naszej Ojczyźnie. Przede wszystkim stało się to w Wierzbicy. Mamy kapłanów, którzy swoim całkowitym poświęceniem do tego się przyczynili. Ale nade wszystko pamiętamy i wdzięczni Ci jesteśmy, za tę Twoją wspaniałą postawę, która zbłąkanych przyprowadziła do jedności Kościoła tak, że oni się dzisiaj wspólnie z nami cieszą i zapewne niemało z nich uczestniczy w tej koronacyjnej uroczystości. I jeszcze jedno. Czcigodny i drogi nam Biskupie Piotrze, pozwól, że podziękujemy Tobie, kapłanom, Kościołowi sandomierskiemu, miastu Radom, a przede wszystkim Matce Bożej, za to, że po kilku latach uwielbiania na szlaku nawiedzenia, który prowadził Ją przez całą Polskę, chciała wrócić na ten tron właśnie tutaj, w Radomiu. Było to miejsce wielkiego wspomnienia – to nasze miasto dzisiaj wojewódzkie – i jak gdyby dała jeszcze jeden znak swojego macierzyńskiego pocieszenia, jakby jeszcze jeden znak, że zbliża się ta koronacja. I dlatego w dniu dzisiejszym wspólnie z wami, drodzy bracia i siostry, drodzy bracia kapłani, siostry zakonne, z wami biskupi, a nade wszystko z Tobą Pasterzu Kościoła sandomierskiego, Pasterzu ziemi radomskiej, wołamy: Matko Pocieszenia, wejdź w życie naszych rodzin! […]”.
Za: Homilia kardynała Karola Wojtyły, w: „Obecność i Pamięć”. Diecezja Radomska wdzięczna za pontyfikat Jana Pawła II, red. E. Poniewierski, Radom 2005, s. 35, 37-38.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz