 |
| Fot. ks. G. Wójcik |
Ożywiał Kościół radomski
Po
przeżyciach wojennych w Baćkowicach, gdzie ks. Piotr Gołębiowski z narażeniem życia
i z heroizmem służył wiernym, 23 lipca 1945 r. bp Jan Kanty Lorek mianował go
rektorem kościoła pw. Świętej Trójcy w Radomiu. Poprzednio posługiwali tam między innymi Błogosławiony ks. Bolesław Strzelecki (od 1935 r.) i Błogosławiony ks. Stefan Grelewski (od 1940 r.).
Ks.
Piotr Gołębiowski gromadził w tym kościele, usytuowanym w centrum miasta, dzieci,
młodzież, jak też inteligencję Radomia. Właśnie z myślą o środowisku
inteligencji organizował specjalne nauki i koła zainteresowań. W odpowiedzi na
prośby uczestników spotkań ks. Piotr Gołębiowski niektóre konferencje wygłaszał
w języku francuskim czy włoskim.
Ceniono
go tam za posługę w konfesjonale, jak też za liczne konferencje dla wiernych
świeckich, kapłanów i sióstr zakonnych. Posługiwał także więźniom osadzonym w
pobliskim więzieniu – dawnym klasztorze sióstr benedyktynek.
Posługa
ks. Piotra Gołębiowskiego przyczyniła się do znacznego ożywienia kościoła pw.
Świętej Trójcy. W tym czasie ks. Piotr Gołębiowski publikował również artykuły w „Kółku
Różańcowym” i we „Współczesnej Ambonie”.
W
związku z zamiarem przekazania Ojcom Jezuitom kościoła pw. Świętej Trójcy w
Radomiu, biskup sandomierski w kwietniu 1947 r. mianował ks. Piotra Gołębiowskiego proboszczem i
dziekanem w Koprzywnicy.
Kontakty
nawiązane przez ks. Piotra Gołębiowskiego z wiernymi Radomia trwały długie
lata.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz