Odczytując Ewangelię ze Sługą Bożym

Pan Jezus przyniósł światu w darze miłosierdzie

„Przed przyjściem Chrystusa Pana na ziemię i rozszerzaniem się Jego nauki miłosierdzie było rzadkim gościem w duszach ludzkich. Bogaty, uczony poganin gardził człowiekiem ubogim i nieszczęśliwym. «Mam w nienawiści lud zwyczajny i z dala trzymam się od niego» pisał poeta pogański. […] 

Dopiero Pan Jezus przyniósł światu w darze miłosierdzie.

W Kazaniu na Górze Chrystus Pan uroczyście ogłosił: «Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią» (Mt 5,7).

Ci, którzy litują się nad cierpiącymi i w marę możności śpieszą im z pomocą, są błogosławieni, doświadczają na sobie zmiłowania i miłosierdzia Bożego po śmierci, a często jeszcze za ziemskiego życia.

Miłosierdzie, które ogłosił Chrystus, to miłosierdzie wielkie. «Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny» (Łk 6,36). […]

Chrystus Pan pragnie, byśmy zapatrzyli się w to ogromne miłosierdzie Ojca Niebieskiego i naśladowali je w pożyciu z ludźmi.

Sam Pan Jezus pierwszy dał przykład wielkiego miłosierdzia. Syn Boży przyjmuje ludzką naturę ze wszystkimi jej słabościami prócz grzechu, aby mógł litować się nad wszelaką nędzą ludzką. Kto wiele cierpi, ten wie dobrze, co znaczy niedostatek, co ból, co gorzka łza. Przeciwnie, kto nie zaznał nigdy cierpienia – nie potrafi współczuć drugim, bo nie rozumie człowieka nieszczęśliwego. […]

Dobrze wiedział Chrystus, jak za jego dobrodziejstwa odpłacą mu Żydzi w Wielki Piątek, a jednak nie przestał im dobrze czynić. Czym to wytłumaczyć? Tym, że Chrystus Pan nie liczył na wdzięczność ludzką, pełnił miłosierdzie z czystej miłości ku Bogu i ludziom.

Miłosierdzie Chrystusa jest wzorem miłosierdzia chrześcijańskiego.”

Sł. B. Bp P. Gołębiowski

„Prawda Katolicka” 2(1931) nr 10, s. 2-3

19 II 2017 r.